Monolog o Księżycu

Monolog o Księżycu
Kochany, opowiem Ci dziś
czym jest Księżyc
Bez Słońca 

cichą
samotną
zagubioną w ciemności Wszechświata
skałą
       do płaczu
       do wyrywania włosów
       krzyków do lustra
       i strachem przed zamknięciem oczu
       tlenu jej zbyt mało by móc oddychać

       postawić na niej stopę ciężko
       a jej pył smakuje potem
                                łzą
                                świeżo zakrzepłą krwią

Widzisz Kochany, Księżyc jest niczym. 
Ot, kamyczek 
siedem całych i trzy dziesiąte tryliardów twoja głowa
Jest pięknym kamyczkiem mówisz, 
piękniejszym od Twej zacnej skroni.
Zwróć uwagę, jest tak tylko gdy iskrzy się w Słońcu
Widzisz go tylko gdy iskrzy się w Słońcu
bez niego jest niemal niczym
niemal nie istnieje
W promieniach zachwyca.

Pytasz, dlaczego tak nagle rozmawiamy o Księżycu?
W naszym układzie

Ja iskrzę się Tobą, Kochany.

_________________________________________________________________________

All the pretty stars shine for you, My Love....

Nie wiem, czy jakikolwiek komentarz jest tu potrzebny. Po prostu odkrywam jak miłość zmienia i mnie i Wszechświat.
Cztery miesiące minęły a mój punkt widzenia nie przestaje mnie zaskakiwać i zachwycać.