Do M

Nie lubię  gdy umierają mi ludzie
czuję się rozczarowana sama sobą
i moją niezdolnością w ratowaniu
kogokolwiek przed śmiercią w moich oczach

Twoja dusza wciąż się tu błąka
Przenika skrawki pamięci 
Umarłaś mi już tyle
Kiedyś i w piątek-
opłukana gorzką

I umrzesz jeszcze
wiele razy
i zmartwychwstaniesz więcej
Obiecałam kochać Cię zawsze
więc Ci życzę najlepiej,
bo przecież tyle aż, żebyś żyła.

_________________________________
Do drogiej M, za którą tęsknię ale tylko na tyle żeby wspominać. Bo nic więcej dobrego z tego być nie może jako że i nigdy nie było. 
Uważajcie komu otwieracie drzwi.

Znowu bez tytułu ***

***
Gdybyś chciał wrócić
Gdybyś zatęsknił za domem

To wracaj póki możesz
wracaj
opowiedz mi

Jak tam jest?
Rozejrzyj się dokładnie, każdy drobiazg włóż do oka
Jak tam pachnie?
Weź głęboki oddech, powódź miej w płucach.
Co czujesz przestępując próg?
Uważaj, nie potknij się.

Jak w domu. Domem. Dom.

opowiedz mi,
co to jest

opowiedz mi jak to jest.

____________
Gówno, gówno, gówno.

W nienawiści do jedwabiów

W nienawiści do bawełny, lnu
i poliestrów i najleżejszych jedwabiów
Krzywiących mi garb od lat wielu

Zostań moim okryciem
Owijaj się wokół
Pokryj dłońmi każdy mój skrawek

Nie pozwól mi zmarznąć w powiewie oczu świata

Miej mnie tylko dla siebie
i dla pościeli

Śnie spełniony

Tęsknię do Twoich dłoni
Ściśle na mojej duszy
Gdy tylko na krok

Tęsknię za oddechem
Którym ogrzewasz swój
Na mnie szlak

Tęsknię do Ciebie
Pozwól zmrużyć oczy
Jeszcze na chwilę
Zanurzmy się w sobie
Mój najdroższy
najdroższy
                     Śnie spełniony

***

***

Krok w krok
ramię w ramię
cegłą po cegiełce
oko w oko
(ty w moje)
spojrzenie za spojrzeniem
wdech po wydechu
uśmiech po łzach

Każdą myślą Cię gonię
każdą ręką
          nogą chwytam
każdy uścisk mi drogi
każde przebudzenie radosne

żadna mi sukienka
żadne spodnie i buty
żadne kolie i kolczyki

   nic
w życiu mi nie leży
   jak
          na zawsze Ty.

________________

Już minęło mu parę dni, ale było tyle zawrotu głowy, że nie było kiedy.

Wierszyk, wiadomo, z okazji.

Za Nami, kolejny miesiąc (prawdziwie emocjonujący zresztą) a przed Nami więcej...

A właśnie, jest jeszcze sprawa tytułu. Nie ma go. I nie będzie. Szymborska ma taki fajny utwór, znaczy, jego koncept jest fajny. Według niej- "właściwie każdy wiersz mógłby mieć tytuł Chwila". Jak patrzę na ostatnie 5 miesięcy mojej kulawej amatorskiej twórczości to właściwie każdy wiersz mógłby mieć za tytuł Jego imię, nazwisko, albo po prostu apostrofę "Ty"...

"Korzenie"

I

Przy wietrze trzepoczesz skrzydłami
Jakby miał ci on pomóc
Wiecznie gotowe
Wiecznie poderwane do lotu
Wiecznie w stronę Słońca
Pokryte głębokimi bliznami dorastania
W naszym niełatwym do życia świecie
W dole trawy biją ci pokłony
Trzciny szepczą kojące słowa nadziei
Śpiewem dookoła wyśmiewają twoje
Powoli próchniejące marzenia ptaki.


II

Po wiekach udręki
Po wiekach wspinania się wyżej i wyżej
Kiedy już całkiem ziemia zechce cię pochwycić
Przyjdzie człowiek i przerwie to co
Niweczyło twoje próby ucieczki w niebo
Polecisz iskierką
Oddasz ciepło spełnienia marzeń
Chwilę zabłyśniesz wśród gwiazd.

Monolog o Księżycu

Monolog o Księżycu
Kochany, opowiem Ci dziś
czym jest Księżyc
Bez Słońca 

cichą
samotną
zagubioną w ciemności Wszechświata
skałą
       do płaczu
       do wyrywania włosów
       krzyków do lustra
       i strachem przed zamknięciem oczu
       tlenu jej zbyt mało by móc oddychać

       postawić na niej stopę ciężko
       a jej pył smakuje potem
                                łzą
                                świeżo zakrzepłą krwią

Widzisz Kochany, Księżyc jest niczym. 
Ot, kamyczek 
siedem całych i trzy dziesiąte tryliardów twoja głowa
Jest pięknym kamyczkiem mówisz, 
piękniejszym od Twej zacnej skroni.
Zwróć uwagę, jest tak tylko gdy iskrzy się w Słońcu
Widzisz go tylko gdy iskrzy się w Słońcu
bez niego jest niemal niczym
niemal nie istnieje
W promieniach zachwyca.

Pytasz, dlaczego tak nagle rozmawiamy o Księżycu?
W naszym układzie

Ja iskrzę się Tobą, Kochany.

_________________________________________________________________________

All the pretty stars shine for you, My Love....

Nie wiem, czy jakikolwiek komentarz jest tu potrzebny. Po prostu odkrywam jak miłość zmienia i mnie i Wszechświat.
Cztery miesiące minęły a mój punkt widzenia nie przestaje mnie zaskakiwać i zachwycać.

"Jak bardzo"

Szczekanie psów
alarm na wojnę
i dzwon na przymierze
wycie karetek
stukot kół na torach
i gwizdek i poranna musztra
budzik o świcie
erupcje wulkanu
burze na Słońcu
i ptaki na wiosnę
piski klarnetu
kamień przez okno

spojrzenie
pusta kartka lub pełna po margines
kot w nogach łóżka
Twoje dłonie na plecach
nieznajomy w tłumie
i nawet ten uśmiech
obrazy i rzeźby

niczyje

słowo pisane
słowo mówione
słowo śpiewane
słowo przemilczane

nie wyrazi
nie przyrówna
nie zagłuszy

jak bardzo ________ siebie.
I jak bardzo się siebie _________.






_____________________________________________________________________
Czasem jestem zbyt pomazaną kartką.
Gdybym tylko miała drugą- wszystko co ważne ładnie bym przepisała, a tamta? Tamta niech spłonie.

piątek ósmy maja dwa tysiące i piętnaście dwudziesta druga trzydzieści

Szarpiesz struny

A one tańczą

A ja oddycham

Jak nam zagrasz 

Szarpiesz struny 

Sprytem górnych kończyn

A mnie sercem 

Na koniec świata

W niebo piekło

W K _ _ _ _ _* na zawsze 

Pójdę wszędzie

Z Tobą jak mi zagrasz 

Nie-flecisto z wcale-nie-Hameln

I wcale się nie boję

Idę dobrowolnie

_________________
* gdziekolwiek, nasze miasto

"Oczy"

Ubrana w liche listki

Krzewu wstydu i strachu

Który dawno już przysechł w naszym ogrodzie

Stoję przed Tobą 

Pozwalam zsunąć z ramion

Tę zieloną sukienkę 

Obnażyć moje słowa, obietnice, fobie, nocy sny 

Otocz mnie ramionami

Powiedz: jesteś problemem do rozsupłania

Jak liściane niteczki

Jestem zupełnie naga

gdy patrzysz mi w oczy

zielone a wcale jak listki

Wenus z Urbino- Tycjan, 1538r.

Wyciągnęłam się w wygodnej pozycji na leżance. Zgoda, przyznaję, nie tyle wygodnej co korzystnej. Chciałam, by malarz uchwycił wszystkie moje wdzięki. Tak, by mój ukochany pragnął mnie za każdym razem, gdy spojrzy na płótno. Płótno to miało zawisnąć w prywatnej sypialni samego księcia Urbino. Guidobald della Rovere. Ach, przyjemnie było być jego kochanką. Pierwszą kobietą przed wszystkimi innymi. Co prawda miał żonę, ale cóż z tego skoro byłam dla niego tysiąckroć atrakcyjniejsza. Znudzona obserwowaniem żmudnej pracy artysty, przeniosłam wzrok nieco w lewo i  zaczęłam przyglądać się ulubieńcowi Giudobalda- małemu piesku. Był na dworze zaledwie miesiąc ale nie sposób było rozpoznać w nim ten sam kłębek sierści co pierwszego dnia jego pobytu, gdy jakiś chłopiec przyniósł go księżnej w koszyczku. Księżna, najwyraźniej z obawy o słaby wizerunek na tle przeuroczego zwierzątka oddała podarunek księciu. Książę natomiast zarządził iż mam sprawować opiekę nad jego nowym pupilkiem. Zagwizdałam i po chwili przyjaźnie dyszące ciałko ułożyło się u moich stóp.
Malarz nie wydawał się zachwycony dodatkowym elementem kompozycji. W tym samym momencie do sali wszedł Guidobald. Odgarnęłam włosy z szyi głośno pobrzękując bransoletką na prawym przegubie. Dostałam ją od niego i w zasadzie była to jedyna rzecz, jaką miałam na sobie. Chciał mieć mój akt, ale ja za nic nie chciałam zostać uwieczniona jako przygodna faworytka. Dlatego też założyłam jego dowód miłości. Ilekroć godna pożałowania Eleanore spojrzy na płótno w jego prywatnych pokojach tylekroć uchyli przede mną czoła. Przecież wszyscy wiedzą, w całym Urbino, że wyszła za księcia dla jego złota. A ja go kocham. I on mnie kocha. I niedługo będę władać nim na tyle, by mimo wszystko usunąć tę kobietę z jego życia.
Na dźwięk bransoletki zaiskrzyły mu się oczy. Cudowny widok. Chciałam poderwać się i przylgnąć do niego, ale malarz był gotów syczeć na mnie i w obecności samego księcia della Rovere.
- Kochany, twój gość o złotych dłoniach i bystrym wzroku ze wspaniałego Pieve di Cadore gotów się na mnie dąsać za pupilka. A ja myślę, że chciałbyś mieć go na tym obrazie...
- Moja droga, koniecznie! Tiziano Vecelli niemal kończy obraz, więc myślę, że zaraz byłabyś wolna i będziesz mogła odpocząć ze mną w mych pokojach ale brakuje mi czegoś w tym wspaniałym dziele. Jesteś piękna niczym "Wenus narodzona z piany", ale nie ma dla ciebie nawet drobnego bukietu. Zaraz poślę po róże, bo grzechem by było nie podkreślić ich kolorem twoich rumieńców.
Jestem wręcz pewna, że podkreślać ich już nie trzeba było. Tak miły komplement- ach, pewna jestem, Eleanore nigdy milszego nie słyszała.

***

- Ach, jesteś naprawdę okropnym człowiekiem- roześmiała się pobłażliwie moja małżonka a ja przycisnąłem usta do jej skroni.
- Najdroższa, zauważ, cała ta obłuda to zaledwie twój pomysł.- odpowiedziałem.
- Szkoda mi teraz tej biednej dziewczyny. Rozkochałeś ją w sobie jak mnie przed laty, ta cała bransoletka, obraz, czułe słowa... Jej serce oszalało na długie lata... Sumienie cię nie pogryzie?
- Ależ to nie moja wina, że córki wysokich urzędników wciąż są trute przez rodziców bajeczkami. Jestem pewny, że co wieczór słyszała jak to książę na balu wybierze właśnie ją, bla bla bla.
- Czy to ważne? Dziewczyna będzie na każde twoje skinienie. Gdy już będziesz na tronie pokocha cię jeszcze goręcej i jeszcze więcej korzyści nam z tego przyniesie. Wenus z piany, Wenus z Urbino.- Eleanore zaśmiała się ponownie.- Odrobina romansu i młoda duszyczka traci zmysły, odwdzięcz się jej kochany, za nasz sukces. Przyzwalam.- śmiała się dalej.
- Czemu, wy kobiety, jesteście takie naiwne?
- My? Czy ja również?- szybkie spojrzenie wystarczyło by stwierdzić, że wzięła moje słowa za żart. Cóż.

Skądże najdroższa, skądże.

___________________________________
Tego tu jeszcze nie było. Pisania pod obraz. Przyjrzyjcie się Wenus z Urbino. Ona tak beztrosko pozuje, a za nią równie beztroska na jej obecność Eleanore pogania służącą.
Tyle, że to Eleanore jest tu naiwnie beztroska. A Wenus nosi wygraną w spojrzeniu.
Kwestia czasu, humoru i zachcianek szanownego księcia Guidobalda della Rovere'a.

"nic się nie stało"

Oczekujemy słów 

które coś zmienią

dookoła

nie w nas

Nie dotykaj mnie swoją duszą

Nie chcę Twoich wyznań

ciężarów na moje płucach

Mówisz 

chodźmy na kawę

porozmawiamy

przytakuję z ochotą

i strachem z tyłu głowy

a potem śmieję się i wiruję

błyszczę spojrzeniem i rumieńcem

zwodzę kręcę

Nie, nic się nie stało Kochany

Kochany opowiedz jak się na mnie

poznałeś

jeszcze raz

Kocham Cię, że aż strach

nocami rozmawiamy serio

w snach

tylko tam nie czuję jak ciąży

mi głowa

na niczyje ramię

życie toczy się kołem

a ja tkwię

"Łza Czartoryska"

Popatrz

jakie ładne mam dziś oczy

przemyte obficie łzami

Popatrz

na Twoje wspomnienie 

rumieńce wpełzły mi 

i w oczodoły i przyzdobiły powieki

Taka się dziś wystroję

a usta jeszcze nie Tobą 

ale czerwone, miękkie i rozchylone

zroszone łzą,

a kosmyki nie Tobą tylko łzą

w nieład 

Głowa mi ciąży od tych przygotowań

ale tylko tyle na ile 

na Twoje bezpieczne ramię

Żyję w zgodzie z naturą

nie chowam swej urody

stoję przed Tobą jakby naga

Ale wciąż otulona łzą

/Łza Czartoryska/

"prawdziwa pierwsza"

Miłość, która do mnie należy

To strach

Jest niezaprzeczalnie moja

Chroni ją nietykalność jak 

Łzy pod powiekami

Nie scałujesz ich póki nie zechcą 

Wyjść do Ciebie z podniesionymi rękami 

Miłość, która skończy się jak

Każda inna

oczekiwanie

Czy będę do niej tęsknić?

Moja prawdziwa pierwsza miłość

To ten strach

Pierwszej się nie zapomina.

Nawet wybaczonej.

____________________________________

Wiecie to zupełnie nie miało być tak. To zupełnie nie miało być o tym. Ale wyszło jak wyszło, jak zawsze, na Twoje.

"Popiół"

Wypaliłam się do cna

Wypaliłam się do dna

Upycham w usta garściami 

popiół

Byle się nie rozsypać 

w drobny piach Dobry Boże

Kiedy przestanę się kruszyć

Zostanę płynącą rzeką 

Chciałabym wtedy dudnić

Więc czy popiół ocali moje serce?

Chciałabym nasycać pola 

każdego Twojego dnia i myśli

Nadawać się choćby do tego.


____________
Chyba faktycznie potrzebny mi jakiś słoiczek na to wszystko. 

Na wyciągnięcie rzęs

Nie chcę dużo chcieć

ale pocałuj mnie

tutaj

bo oszaleję

Nie chcę dużo chcieć

Bo przecież wszystko co mi trzeba

To mam

to Ty

Ale chcę za dużo

i tylko dla siebie

aż miękkich nóg

aż Ciebie na wyciągnięcie

moich rzęs

______________________________________________________

Równiutki rok.

Piękny.

Julii żałobne zmysłów pomieszanie

Słyszysz? Nie słyszy.

Czujesz? Nie czuje.

Nie wierzę.

Powiedz! Nie odpowiada.

Chodź ze mną. Nie idzie.

Nie chcę wierzyć.

Milczysz? Milczy.

Mądre słowo srebrem

a milczenie złotem. 

Co mi po twym złocie?! 

Serce mi ofiarowywałeś...?

Ogrzej mnie. Lecz on zimny.

Tchnij we mnie swym słodkim oddechem. 

Przenika mnie pustym oczu błękitem i ziębi.

Kim żeś był truposzu, kamieniem

Czy serca mojego kochaniem- Romeem?

Czy Śmierć Cię mi odmieniła

Czy żywa ja nic Ci warta?

Nie idziesz? 

Więc ja idę.

Na nasze spotkanie,

Zapłacę za twe serce

Moją ostatnią łzą.

Będę duszą w twych dłoniach jako dyjament, 

kamieniu ach kamieniu 

zastygły, żałosny, 

I ja taka.

"Julii żałobne zmysłów pomieszanie"

__________________________________________

Trochę śmieć a trochę lubię, a najbardziej to że nijak się mnie samej nie tyczy.

"Petersburgowe wojaże pociągiem"

Pojedźmy właśnie tam

gdzie nigdy nie postawiłam nogi

a bogactwa tego miejsca przelewały

się w moich uszach latami

Pojedźmy właśnie tam

skąd nigdy już nie wrócę

więc powiedz mi tu wszystko

co ma pozostać i wszystko to

co z chęcią ze sobą spakuję

Słynne miasto orłów jakże puste

czeka na nas

Tak jak ja czekam na Ciebie każdej 

nocy i poranka

Śpij z głową na moich kolanach

Zaśpiewam kołysankę do rytmu

do stukotu do pociągu

poczuj się ciepło

poczuj się moim oddechem

poczuj się moim tętnem

we mnie płyń

"Petersburgowe wojaże pociągiem"

____________________________

To jest takie stare, że już zapomniałam jak się czułam gdy o tym wszystkim marzyłam.

Teraz już nie marzę, teraz wspominam. 

1312

1701